Dr. Nina Pierpont heeft in 2008 wetenschappelijk bewijs verzameld dat windmolens de gezondheid van mensen in een straal tot 1500 meter om de windmolens negatief beïnvloeden. Deze ziekte heet in het Engels ‘Wind Turbine Syndrome’. Het is peer-reviewed, dat wil zeggen dat het door vakgenoten is getoetst. Ook de WHO gebruikt en onderschrijft deze studie.
Het RIVM dat advies geeft aan gemeentelijke GG&GD’s, heeft deze studie nog niet betrokken in haar advies over windmolens. Gemeentelijke GG&GD’s werken daarom niet met de meest recente informatie uit de wetenschap.
Het Wind Turbine Syndrome houdt in dat laag-frequent geluid van windmolens het balanssysteem van het lichaam laat denken dat het lichaam beweegt. Laag-frequent geluid kan niet worden gehoord maar stimuleert wel het ‘vestibulaire’ systeem. Omdat niet alleen onze oren maar ook onze ogen belangrijk zijn voor ons gevoel voor beweging en balans, heeft de visuele verstoring als gevolg van de slagschaduw door windmolens een toegevoegde negatieve impact op ons systeem van balans en beweging. Dit is verontrustend omdat het balanssysteem een directe invloed heeft op zeer veel hersenfuncties.
In de wetenschappelijke studie beschrijft Pierpont de volgende symptomen van Wind Turbine Syndrome:
- verstoring van slaap
- hoofdpijn
- tinnitus (oorsuizen)
- druk op de oren
- duizeligheid
- misselijkheid
- visuele vervaging
- tachycardia (versnelde hartslag)
- prikkelbaarheid
- paniekaanvallen
Uit de studie blijkt dat de symptomen grotendeels verdwenen als omwonenden langere tijd weg bleven uit het gebied met windmolens, maar dat de ziekte weer terug kwam als ze weer bij de windmolens in de buurt leefden. Toen het rapport van Pierpont in een wetenschappelijk blad werd gepubliceerd, bleken 8 van de 10 families het niet langer aan te kunnen en te zijn verhuisd. De studie beveelt een minimum afstand van de windmolen tot een woonhuis aan van 2000 meter.
Tenslotte deze laatste quote uit de studie:
‘In the global rush to wind energy there is almost no voice heard for public health repercussions. Where it is heard – at town meetings, on the Internet, in Letters to the Editor, in courtrooms – it is routinely ridiculed.’
Michael Nissenbaum concludeert in een wetenschappelijke studie uit 2011 samen met Aramini en Hanning dat “een afstand van 1400 tussen windturbine en woning onveilig is” en dat “deze regelgeving burgers onvoldoende beschermt”. Kort na het plaatsen van windturbines op twee plaatsen in de staat Maine (VS) klaagden omwonenden over hun gezondheid. In de wetenschappelijke studie vergeleek het team van Nissenbaum de effecten op slaap en gezondheid tussen mensen die binnen een straal van 1400 meter van de windturbine leven, en mensen die op 3500 tot 6000 meter afstand leven. De groepen verschilden niet voor wat betreft andere factoren zoals leeftijd en sociale klasse.
Opvallende feiten uit deze studie:
- Bij meer dan een kwart van de groep dichtbij windturbines stelden medici de diagnose van depressie of angst sinds de windturbines werden geplaatst
- Dokters schrijven aan meer dan een kwart van de omwonenden van windturbines slaappillen voor (versus aan 10% in de groep die verder van de windturbines woont)
- 75% van de mensen die binnen een straal van 1400 meter afstand van de windturbines wonen geeft aan te willen verhuizen sinds de komst van de windturbines versus 0% van de mensen die op 3000 meter of meer wonen.
Een rapport over de studie kan hier gelezen worden.
Meer lezen over het Wind Turbine Syndrome van Nina Piermont en de studie van Michael Nissenbaum: